Wodociągi w Dzierzgoniu zbudowano w latach 1929-1930, ale podczas II wojny światowej zostały one zdewastowane. Po wyzwoleniu, w 1946 roku firma Sobolewski&Szwergulski zdołali uruchomić urządzenia, dzięki czemu dzierzgonianie mogli znowu korzystać z bieżącej wody. W ramach kapitalnych remontów wybudowano w okresie powojennym jedną studnię głębinową i dwa odżelaziacze. Zastosowano pompy głębinowe G60. Długość sieci wodociągowej wzrosła za 10,9 km. w 1960 roku do 11,1 km. w 1965 roku, natomiast sieci kanalizacyjnej z 6,5 do 8,6 km. W omawianym okresie w mieście czynnych było sześc zdrojów ulicznych.

Rozwój zakładu nastąpił dopiero po roku 1973, z chwilą przyjęcia go przez WPZŻ w Gdańsku. W tym samym roku rozpoczęto też budowę obiektu socjalnego, grupa składała się z pracowników oddelegowanych z poszczególnych zakładów wodociągowych województwa.

W roku następnym budynek oddano do użytku i rozpoczęto budowę dwóch studni głębinowych. Pierwotnie zamierzano wykonać dwa otwory szeroko dymensyjne, ale brak było wiertnic. Rozpoczęto wiec budowę otworu rozpoznawczo- eksploatacyjnego, a po osiągnięciu bardzo dobrych wyników wiercenia- wykonano jeszcze jeden otwór na tej samej głębokości. Studnie zarejestrowano do eksploatacji w styczniu 1976 roku, a w maju dzierzgonianie pili już wodę z nowych obiektów. Poczynione inwestycje sprawiły, że wodociągi w Dzierzgoniu zyskały na znaczeni, stawały się bogatsze, posiadały „Multicara” i coraz więcej sprzętu. W drugiej połowie roku wykonano wiatę i remont wieży ciśnień.

Rok 1977 zapisał się kolejnymi inwestycjami w zakładzie. O jeden metr podwyższono osadnik i teren wokół niego, co pozwoliło suchą nogą dojść do oczyszczalni podczas wylewów rzeki. Ponadto wykonano nowe komory krat i piaskownik, a sposobem gospodarczym skonstruowano pompę do pompowania osadu. Nie trzeba już było wybierać go kubłami, jak w 1975 roku, kiedy uzyskiwał taką twardość, że można było po nim chodzić nie obawiając się zapadnięcia.

W roku 1977 ułożono też pierwszy odcinek drogi dojazdowej do bazy przy ul. Słowackiego a w kolejnych latach utwardzono plac i wykonano drogę dojazdową do oczyszczalni ścieków oraz hydroforni wiejskich w: Jasnej, Tywęzach i Żuławce Sztumskiej.

W latach 80. XX wieku, aż do 1992 roku zakład w Dzierzgoniu obsługiwał własnych mieszkańców oraz wodociągi wiejskie gminy Dzierzgoń we wsiach: Ankamaty, Bągart, Jasna, Tywęzy i Żuławka Sztumska; gminy Stary Dzierzgoń we wsiach: Myślice, Bucznik, Folwark, Stary Dzierzgoń; w gminie Rychliki wieś Mokajny.

Z początkiem 1992 roku wojewoda elbląski powołał samodzielne Rejonowe Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Dzierzgoniu. Dyrektorem został dotychczasowy kierownik rejonu, Kazimierz Bieliński. W spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością przekształciło się w połowie 1997 roku na podstawie Uchwały Rady Miejskiej w Dzierzgoniu.

W ramach uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej w gminie Dzierzgoń, wybudowano blisko 50 km sieci wodociągowej. Zlikwidowano przestarzałe hydrofornie wiejskie, a wsie włączono do wodociągu dzierzgońskiego. Wybudowano studnię głębinową i nową SUW na 150 m3/h. Obecnie 99% mieszańców gminy pije wodę dostarczaną przez RPWiK w Dzierzgoniu Sp. z o.o. Wybudowano blisko 33 km. sieci kanalizacyjnej oraz oczyszczalnię ścieków typu BIOGRADEX w Dzierzgoniu we wsi Jasna, ujmując ścieki z większości wsi na terenie gminy.